Niestety, na ten moment nie ma skutecznych interwencji, które mogłyby całkowicie rozwiązać problemy z pęcherzem spowodowane zmianami neurologicznymi. W pewnych przypadkach, gdy żaden z samodzielnych leków lub żadna z opisanych technik pielęgnacji nie zakończy się powodzeniem w złagodzeniu symptomów schorzeń układu moczowego, w celu zarządzania chorobą pęcherza mogą być też wykorzystane inne metody.
Metody polegające na wstrzykiwaniu odpowiednich substancji obejmują:
– Botoks (toksyna botulinowa): wykazano przydatność tej substancji w zarządzaniu pewnymi typami problemów z układem moczowym. Wstrzykiwany do zewnętrznego zwieracza moczowego Botox pomaga złagodzić uczucie nagłego parcia na mocz, a także zminimalizować częstotliwość wizyt w toalecie, drybling, zatrzymywanie moczu oraz infekcje, które mogą być spowodowane uszkodzeniem zwieracza. Dzięki zastosowaniu tej substancji, pacjentom łatwiej przychodzi osiągnięcie relaksu, dzięki czemu łatwiej jest im oddawać mocz. Korzyści wypływające z tego typu leczenia, które zazwyczaj trwa co najmniej trzy miesiące, mogą złagodzić problemy z oddawaniem moczu i zmniejszyć zapotrzebowanie na użycie ISC lub cewnika założonego na stałe w cewce moczowej. Nie stwierdzono istotnych powikłań i skutków ubocznych tej metody terapii.
– Kolagen (lub inny materiał biokompatybilny) wprowadzony do cewki moczowej może zwalniać produkcję moczu w przypadku, gdy cewka moczowa jest zbyt słaba, aby utrzymywała mocz w pęcherzu. Kolagen służy jako środek wypełniający, stosowany w celu poprawy funkcjonalności cewki. Wykazano, że efektywność pracy tej procedury, której konieczne może być okresowe powtarzanie, jest przy tym znacznie większa u kobiet niż u mężczyzn.
Opcje interwencji chirurgicznych obejmują (chociaż nie są do nich ograniczone) następujące metody zabiegowe:
– Stymulacja nerwów sakralnych (terapia kontroli układu moczowego InterStim): jest to zabieg przeznaczony dla osób z nietrzymaniem moczu spowodowanym zaburzonym funkcjonowaniem układu nerwowego. W metodzie InterStim wykorzystuje się wszczepienie specjalnego układu neurostymulacyjnego, wysyłającego łagodne impulsy elektryczne do nerwów krzyżowych. Nerwy sakralne, położone w pobliżu kości ogonowej w dolnej części pleców, wpływają na mięśnie kontrolujące pracę pęcherza.
– Miejscowe powiększenie (lub vesicostomia) ilości komórek cytoplastycznych: jest to operacyjne utworzenie otworu w brzuchu, przez który do pęcherza zostaje podłączony przez przetokę cewnik, pozwalający na okresowe zastosowanie. W pewnych przypadkach (na przykład obecność małego, spastycznego pęcherza) konieczne może być powiększenie go za pomocą kawałka jelita, aby upewnić się, że pęcherz jest wystarczająco duży, by mógł pomieścić wystarczającą ilość moczu między cewnikowaniami.
– Cystostomia nadłonowa: jest operacyjnym utworzeniem otworu w ścianie brzusznej, prowadzącego bezpośrednio do pęcherza. Wyprowadzona zostaje doń rura drenażowa, odprowadzająca mocz z pęcherza do zewnętrznego worka zbierającego. Procedura ta pozwala uniknąć niektórych potencjalnych powikłań w przypadku założenia cewnika na stałe.
– Sfinkterotomia: jest chirurgicznym rozszerzeniem nietrzymającego moczu zwieracza u mężczyzny, u którego spastyczność jest tak poważna, że nie może on opróżnić pęcherza. Po zabiegu, pacjent musi używać foliowego cewnika do zbierania moczu. Sfinkterotomii, która jest bardzo rzadko stosowana w stwardnieniu rozsianym, nie należy stosować u kobiet.